Een aantal jaar geleden ging een opdrachtgever van mij failliet. Er stond nog een paar duizend euro uit en wie weleens een faillissement heeft meegemaakt weet: de kans dat het geld er nog eens komt, is marginaal. Deze week kwam er tot mijn verrassing een brief van de curator.

De stukken lagen ter inzage bij de rechtbank, je mocht komen kijken, schreef hij. Er was niets digitaal (doe niet zo modern). Concurrente crediteuren kregen niets, voor boedel- en preferente crediteuren zat er nog wat in de pijpleiding. Iets zei me dat ik in de eerste categorie viel, maar zeker weten deed ik het niet. Ik voelde me in elk geval niet heel preferent in dit hele verhaal.

Maar ik zat met een veel grotere vraag: wat moest ik met deze informatie? Moest ik lekker curatorsverslagen gaan lezen? Horen dat ik echt definitief niets kreeg?

Dit is een moment waarop er kleine stoomwalmen uit mijn oren komen. Als je schrijft, vraag je om iemands aandacht. Die is waardevol, dus denk er op z’n minst over na wat iemand ermee moet. Zeg gewoon: ‘Zoals u waarschijnlijk al verwachtte, krijgt u niks. Wilden we toch even laten weten nu het boeltje is afgerond. Als u de komende dagen in de buurt bent, kunt u nog lekker wat juridische teksten door akkeren. Leuker kunnen we het niet maken.’

Weet ik genoeg.