Toen ik begon met werken, was het mijn ambitie om journalist te worden in Amsterdam. Bij NRC ofzo. Hoewel dat is gelukt – ik werkte een tijd als eindredacteur bij nrc.next – was de vorm anders dan verwacht: als freelancer. Het was een volstrekte toevalligheid dat ik zelfstandige werd. Ik kreeg gewoon een aantal losse opdrachten. Zo ging dat.

Maar van het ondernemerschap had ik echt geen idee. Jarenlang had ik het werk van onder meer Kafka geanalyseerd in zolderkamers van de universiteit; er waren wat dingen langs me heen gegaan. Bijvoorbeeld het fenomeen factuur.

Een van mijn eerste opdrachten was als eindredacteur bij FEM/Business, een tijdschrift over economie dat niet meer bestaat.

Na een week of zes vroeg ik aan mijn opdrachtgever: “Wanneer betalen jullie eigenlijk?”

“Dan moet je een factuur sturen,” zei ze.

“A ha”, zei ik. Totaal blanco. “Wat moet daar dan op staan?”

En zo kon het gebeuren dat mijn opdrachtgever mijn eerste factuur heeft gemaakt. Waarvoor nog dank.

Over een paar weken is dit 15 jaar geleden. Ik ben nooit in loondienst geweest en zakelijk is het goed gegaan. Dus mocht je denken: dat zelfstandige bestaan, ik weet niet of ik het durf, misschien gaat het HELEMAAL MIS. Denk dan even aan mij: ik wist niet eens dat ik een factuur moest sturen.