“Ik wil NIET dat dit artikel wordt gepubliceerd!” Het moment staat me nog goed bij, ik was nog niet zo lang aan het werk als journalist en dit was de reactie die ik kreeg van een ceo op een telefonisch interview met hem. Hij vond het artikel geen goede weergave geven van de werkelijkheid.

Dat maakt indruk als je 24 bent. Ik besloot mijn hoofdredacteur om hulp te vragen. Een fijne, door de wol geverfde vrouw. “Vraag even waar het precies in zit”, zei ze kalm. “Soms is het maar één zinnetje.”

En inderdaad.

Sterker, het was één woord.

Eén woord.

Toen vond hij het goed.

Haar les is me altijd bij gebleven en gebruik ik nog steeds. Heel vaak vallen we namelijk over een detail en verwerpen we op basis daarvan het geheel. Zo werkt ons brein nu eenmaal. Dat is vaak zonde, want er kunnen nog genoeg goudmijntjes zijn.

“Dat huis vind ik niet mooi”, of “Dat boek vind ik niks” is feedback waar je eigenlijk weinig mee kunt. Pas als je weet WAAROM iemand iets niet goed vindt, kom je dichter bij een oplossing of een andere variant.

Vraag dus altijd door, vraag naar details. En als je feedback geeft: maak het heel concreet. Dan heeft iemand er pas wat aan.

O, en wat het ene woord was?

Fusie. Moest samenvoeging zijn.